Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Nude
Blogarchief
-
▼
2009
(61)
-
▼
september
(61)
- Beste lezer,
- Boek 1
- Boek 2
- Boek 3
- Boek 4
- Boek 5
- Boek 6
- Boek 7
- Boek 8
- Boek 9
- Boek 10
- Boek 11
- Boek 12
- Boek 13
- Boek 14
- Boek 15
- Boek 16
- Boek 17
- Boek 18
- Boek 19
- Boek 20
- Boek 21
- Boek 22
- Boek 23
- Boek 24
- Boek 25
- Boek 26
- Boek 27
- Boek 28
- Boek 29
- Boek 30
- Boek 31
- Boek 32
- Boek 33
- Boek 34
- Boek 35
- Boek 36
- Boek 37
- Boek 38
- Boek 39
- Boek 40
- Boek 41
- Boek 42
- Boek 43
- Boek 44
- Boek 45
- Boek 46
- Boek 47
- Boek 48
- Boek 49
- Boek 50
- Boek 51
- Boek 52
- Boek 53
- Boek 54
- Boek 55
- Boek 56
- Boek 57
- Boek 58
- Boek 59
- Boek 60
-
▼
september
(61)
Danstheatervoorstelling Nude
Geinspireerd door 'Tussen een persoon' creëerde choreografe Pia Meuthen de danstheatervoorstelling 'Nude'.
In deze nieuwste productie van Danshuis Station Zuid en Panama Pictures ontrafelt ze met dans, literatuur en live muziek, het denkproces van een vrouw die zich verliest in de extremiteit van haar fantasie als ze het leven naar haar hand wil zetten. Klik hier voor meer informatie over de voorstelling.
In deze nieuwste productie van Danshuis Station Zuid en Panama Pictures ontrafelt ze met dans, literatuur en live muziek, het denkproces van een vrouw die zich verliest in de extremiteit van haar fantasie als ze het leven naar haar hand wil zetten. Klik hier voor meer informatie over de voorstelling.
Twitter Updates
Nude
Zoeken in deze blog
Volgers
'En toen kwam jij. Met je donkere ogen. Ogen die ik me nooit had voorgesteld. Waarvan niemand me ooit had verteld dat ze bestonden. Ogen die ik niet kon toetsen aan gedachten die ik er ooit over had gehad...Dat is het hoogtepunt van mijn verhaal. En ik weet hoe verhalen eindigen of eindeloos voortslepen. Iedereen weet dat de enige manier om een serie te eindigen een massamoord is in de laatste aflevering. Een huis dat uitbrandt met de mensen erin, een explosie, een schipbreuk.’
1 opmerking:
Ik heb “Tussen een persoon” in een adem uitgelezen. Wat mij vooral boeide was de inkijk, die ik kreeg van een persoon die alleen maar in staat is te leven in haar gedachten en volledig zit opgesloten in zichzelf. Zodra de realiteit grip op haar krijgt weet zij niet meer wat te doen. En kan zij alleen maar standhouden door trachten het gedrag van anderen te imiteren en zich wanhopig vast te houden aan het constante (zoals het weer) en het aanbrengen van ordening en associaties in haar gedachten. Het lukt haar om lang de schijn op te houden en haar naasten zeer dwingend haar wil op te leggen. Wanneer dit niet meer lukt maakt zij rigoureus een einde aan de relatie met bijv. haar moeder, zus (zij gunde haar zelfs niet het licht in de ogen) en haar vriend (door hem voor eeuwig vast te willen ketenen aan de oude situatie).
Esther Gerritsen heeft een roman geschreven, die mij enerzijds boeide, maar ook heel beklemmend en paranoïde op mij overkomt. Doordat het in de ik vorm is geschreven sleept het je mee en wordt je op en neer geslingerd door de denkbaarheid van de ik-persoon en de haalbaarheid van de buitenwereld (blz. 81).
Ik ben erg benieuwd hoe de choreograaf de thematiek van dit boek heeft verwerkt in een dans en zal zeker de voorstelling op 2 oktober bijwonen.
Moniek
Werkzaam bij Bibliotheek Midden-Brabant en lid van een leesclub.
Ik geef mijn exemplaar door aan een deelnemer van een andere leesclub.
Een reactie posten